Dakar

11 Januari. Op naar Dakar!

Mevrouw de taxichauffeur reed goed door. Te hard op de snelweg? Geen probleem. Politie inhalen? Ook niet. We waren er zo.
Wat een terrein zeg. Aan de rand van de Atacamawoestijn. Ik had toen we opstonden nog getwijfeld of ik schoenen of slippers aan zou doen. Slippers was t geworden. Ik heb een hekel aan zand in m'n schoenen. Eerst even de wc opzoeken. Categorie dixie. Prima.
Nu richting de afdaling vanuit de woestijn. Dit is het punt waar de Dakarrijders over de top van een duin naar beneden komen en voor t eerst weer de zee zien. Hèt teken dat ze over de helft van de rally zijn.
Ik had een dakar shirt en petje aangedaan. Her en der werd naar ons gezwaaid, zelfs de politie groette ons. Ik had het eerst niet door, maar ze dachten blijkbaar dat we een van de deelnemers waren. We hadden een topplek gevonden, onderaan de afdaling, net voorbij de tijdswaarneming en langs de ingang van het bivak. Mooi!
We stonden er net een paar minuten en toen kwam er al wat naar beneden. Op die afstand is het nog niet te zien wie of wat het is, je ziet een stipje bewegen en een wolk van zand erachteraan.
Achter ons hoorden we Nederlanders roepen. Huh? We stonden voor een tot camper omgebouwde vrachtwagen en bovenop de cabine stonden 3 mannen en 1 vrouw. Het bleken een echtpaar te zijn en 2 broers. Uitgebreid mee staan praten. En wij even foto's van hen gemaakt en vice versa. Onze rugzakken moesten we maar in de vrachtwagen leggen en als we naar de wc moesten of zin in iets hadden dan wisten we wel waar de deur was zeiden ze. Fijn! Top.
De eigenaren van de camper waren Chris en Monique. Ze waren al een paar maanden aan het reizen en hadden 2 dagen geleden de camper hier neergezet.
De broers Geert en Leo kwamen uit Veldhoven en een ervan was manager van een van de Jumbo winkels,  dus die kwam Frits van Eerd oa aanmoedigen. De ander had een eigen bedrijf en sponsorde een paar teams. Ze hadden een dichte Toyota pickup in NL geel laten maken en de auto in laten schepen waarmee ze elke dag de karavaan volgde.
We werden door het viertal uitgenodigd om die avond daar mee te barbecueën. Daar zeiden we dus geen nee tegen!
Het werd steeds heter in de woestijn dus ging Chris een zeil aan de vrachtwagen maken zodat we eronder konden gaan staan, uit de zon. De locals daar dachten blijkbaar echt dat we deelnemers waren want we moesten steeds vaker met ze op de foto en ze wilden zelfs handtekeningen. Waren we berucht of beroemd? Ik weet het niet, mijn Espanol is niet zo goed.
We hadden een prima barbecue en telkens als de helikopter langs ons opsteeg sprong ik van m'n krukje om te kijken wie het was. Leo en Geert wilde perse Frits binnen zien komen en Fried van de Laar. Ondertussen had ik ze nog geholpen met het repareren van de koeling van de Toyota.
Daar kwam ie aan. De gele Truck van de Jumbo. We stonden met z'n zessen te schreeuwen en zwaaien dus hij kon niet om ons heen. Er werd vrolijk getoeterd en teruggezwaaid vanuit de cabine. Iedereen blij. 5 minuten later kwam Frits zelf teruggelopen vanuit t bivak om even te komen praten met ons. Even verteld hoe de dag was geweest. Gaaf dat ie dat even deed.
'S avonds mochten we met Leo en Geert terugrijden naar het centrum. Ze wisten nog niet zeker of ze de dag erop weer zouden komen. De auto moest even uitgeprobeerd worden of de koeling nu wel weer naar behoren werkte. Er moest namelijk nog wel n duizend km mee gereden worden. Heren bedankt voor de gezellige dag en misschien tot morgen dan!
Aangekomen in ons nieuwe hostel de dag afgesloten met n paar biertjes. Bedtijd.

12 Januari.

Boodschappen doen voor Chris en Monique omdat we mee hadden mogen eten en omdat ze zelf nog wat nodig hadden. Dus bepakt en bezakt onderweg naar de hoofdstraat die langs het strand lag.
Als het goed was konden we vandaag het bivak in! Zin in.
Ik had Gust al een berichtje gestuurd, maar door het slechte bereik daar kwam deze niet aan. We zien wel of het gaat lukken.
Op zoek naar een taxi. Of..... wacht eens. Er reden best veel wagens van de karavaan door de stad, dus ik dacht ik waag het erop. Duim omhoog en lachen maar. Het duurde even maar uiteindelijk stopte er een grote 15 persoons Dodge met een vriendelijke Chileen erin. Deur open, Playa Lobito vroeg ik hem? Si. Come on in! Yessss.  Gelukt.
Hij bleek de chauffeur voor de VIP's te zijn en ging mensen van het vliegveld ophalen en naar bij het bivak brengen. Hij vertelde onderweg vanalles over Chili  (Tsjili) en wie er allemaal in zijn bus hadden gezeten.
Aangekomen bij het bivak liet hij zijn pas zien aan de beveiliging en we mochten door naar de poort. Ik dacht, zouden we nu zomaar binnen komen??? Helaas. Of wij onze passen wilden laten zien. Hij zei hoe het werkte en stuurde ons naar een tentje verderop, daar lagen de gastenlijsten en de bijbehorende bandjes. Ik dacht nog, zou het me gaan lukken? Flo had het er niet zo op. Op mijn beste Engels en Spaans aan de mevrouw uitgelegd hoe en wat, dat we op de lijst zouden staan  en dat ik niemand kon bereiken. Dat snapte ze. Daar hadden ze zelf ook moeite mee. Zij probeerde nog wat te bellen, ik probeerde hetzelfde. Ineens vond ze het goed. Hoppaaa. In de pocket. We kregen bandjes! Gelukt. Blij.
Eerst de boodschappen naar Chris en Monique gebracht. Daar was Tim Coronel net geweest omdat z'n broer Tom omgevallen ofzo was nèt over de top van de berg. Hij zocht mensen met een motor of quad die naar boven konden om te helpen. Chris vroeg of ik mee naar boven wilde lopen en ik dacht dat is niet te doen. Maar goed. Proberen kan altijd. Ik zei dat ik het een half uur ging proberen om te kijken hoe ver we zouden komen. Op zich waren we een heel eind maar het werd steiler en steiler. Pfff. Zwaar! Ik besloot dat ik terug zou gaan omdat t onbegonnen werk was. Beneden aangekomen uitgelegd hoe en wat en even wat gedronken en gegeten.
Tijd om het bivak op te gaan.
Eerst Gust opgezocht. Hij legde uit hoe alles werkte bij Team de Rooy. En liet wat dingen zien. Welke vrachtwagen waar voor was etc.
Daarna kwam ik een van de jongens van TopTrucks tegen waarmee ik jaren geleden met Paradigit naar het WK rallyrijden was geweest in Engeland.
Ook Eric van Loon en Frits van Eerd nog gesproken. Ze leken allebei nogal moe en ze waren niet heel erg spraakzaam. Begrijpelijk. Wel een hele tijd staan praten met de navigator van Eric, Wouter Roosegaar. Was heel enthousiast en vertelde vanalles. Hij was nog vol adrenaline leek het wel. Tussendoor aan Eric nog een pet gevraagd en gekregen. Thnx!
De rest van de dag nog rondgelopen en overal even binnen gekeken. Nog even op de foto met de winnaar van afgelopen jaar, Nani Roma.
Tijd om terug te gaan. Was een hele mooie dag.
En natuurlijk waren er geen taxi's meer. Dju. Wat nu. Monique ging op t spaans even met een paar locals praten en het was zo geregeld. Weer een plekje achterin de cabine van een pickup.
Terug in het hostel was het tijd voor pizza en bier. Nog een tijd met een Belgische backpacker zitten praten die wat dingen gedaan had die wij nog gingen doen. Leuk om te horen. Topdag gehad. We zijn moe. Truste.