Op naar Bolivia.

29 Januari.

Vanavond stappen we op de Bolivia-Hop. Dit is een bus met voornamelijk backpackers die een aantal bezienswaardigheden bezoekt, je helpt met de grensovergang en de bijbehorende papieren. Er is er ook zo eentje die in Peru rondrijdt en je raad al hoe deze heet. Juist. Peru-Hop.
De grensovergang stelt eigenlijk niet zo veel voor. Een bord midden op de weg en een kantoortje er vlakbij. Deze zou rond 1400 open gaan, maar ze zijn hier niet zo van de klok. Dit werd al snel een kwartier later. Ze zaten denk ik nog hun favoriete soap te kijken. Deze konden we ook volgen, er hangen hier overal tv's. Tussen de douane-meneren, langs je in het restaurant etc. Maar goed, de soap was afgelopen en de rij werd kleiner. Hier krijg je wanneer je een land in of uit wil gaan een paar blaadjes papier waar je vanalles op in moet vullen. Waar je vandaan komt, wie je bent, wat je komt doen etc etc. Een gedeelte krijg je terug van de beampte en dit velletje moet je goed bewaren anders ben je de pineut. Zonder velletje geen land uit of in. Maar hij zat nog in m'n paspoort. Inleveren die handel, meneer kijkt je aan,  mompelt wat, stempelt her en der wat en klaar. We mogen Peru uit. Das stap 1. Nu een paar honderd meter lopen naar t volgende bord midden op straat met een huisje er naast. Nu nog Bolivia in komen. Wederom een paar vellen papier met een aantal vragen. Wederom een rij, wederom een aantal chagrijnige meneren achter een raampje. De wachtrij werd in de gaten gehouden door een niet al te grote militaire politie achtige grenswachter. Niet te hard praten, netjes recht achter elkaar blijven staan en je papieren klaar houden terwijl hij ze willekeurig bekeek. Hij was zo druk met de rij recht en stil houden dat hij mij nog niet had zien staan. Buenos Noches Señor. Dàt had ie niet aan zien komen. Hij schrok een beetje van die lange gringo die ineens langs hem stond. Hij herpakte zich snel en kon hij kon er zelf ook wel een heel klein beetje om langen. Hoe gaat het en waar kom je vandaan vroeg hij in het Spaans? Ik antwoordde terwijl ik mijn papierhandel overhandigde en hij bekeek ze. Hij lachte nog een klein beetje en ik kreeg mijn papieren terug. Even later en wat gemompel verder hadden we de volgende set stempels en weer een briefje wat we niet kwijt mogen raken.
We gaan met de Hop naar Titicaca Lake (daar drijven eilanden van riet waar mensen complete dorpen op gemaakt hebben) en naar Isla del Sol ofwel het eiland waar de Inca's een tempel voor de zon(negod) gebouwd hebben. Hierna gingen we verder tot we bij een rivier kwamen. Niet zo apart een rivier hier, maar en was geen brug, geen tunnel en geen boot. Wat bleek. Iedereen moest de bus uit en werd in bootjes gestopt. Een bootje waar je met z'n 2en in zou kunnen slapen en dan nog wat bewegingsvrijheid zou hebben voor de meeuwen gingen nu ineens een man of 15 in... Blijkbaar past dat. Ik wist het ook niet, maar we konden allemaal zitten èn nog net over het water heen kijken. Wij waren binnen 10 minuten aan be overkant en iedereen keek zijn ogen uit. En de bus dan? Met onze spullen? Aan de overzijde zagen we hoe dat te werk ging. Leg een aantal dikke lange planken in de vorm van een bus op het water met een opstaande rand eromheen, spijker ze aan elkaar en je hebt een pontachtig iets voor de bus. Achterop zat een motortje die het geheel voortbewoog. Het moest wel handmatig à la Venetië van de kant afgeduwd worden. Mooi om allemaal te zien dat het zo ook kan. Later de avond kwamen we aan in La Paz bij Archy's Guesthouse. Schoon hostel. Verder niks aparts. Alles was ondertussen al gesloten of te ver weg. Dan maar n hamburger van de straat. Smaakte goed!

31 Januari

Wat is La Paz groot zeg. Veel rondgewandeld en vanalles bekeken. La Paz heeft 3 kabelbanen/skiliften boven de stad door. Vandaag de gele gedaan.  Mooie uitzichten. 'S avonds een biertje gedaan in de Pub.
De ochtend erop ontbeten bij Sol y Luna (zon en maan). Is van een Nederlander kwamen we achter. Lekker ontbijtje daar. Die avond gegeten bij een Mexicaans restaurant wat achteraf van een Belg bleek te zijn. Je kijkt toch raar op als er onderaan het bonnetje zoiets staat als "en bedankt hè" in het NL. Leuk.
02 Februari

Ontbeten bij een leuk uitziend bakkerswinkeltje. Beneden zat het vol. Eerste verdieping dan maar. Deze was zo laag dat als ik er zou gaan zitten dat ik dan nòg met m'n kop tegen het plafond zou zitten. Ze kunnen het beter de eerste verlaging noemen ofzoiets. 2de verdieping was beter. Mooi plekje en ik kon er rechtop staan. Top. Pannenkoek,  yoghurt, koffie en jus.
Op naar de rode skiliften. Ook weer een heel mooi uitzicht over de stad en de immens grote begraafplaats. We zijn daar wezen kijken. Wat groot zeg. Na elke rij met opgestapelde kisten (het is meer een opstapelplaats dan een begraafplaats) is er weer een rij. Etages boven elkaar alsof het appartementen zijn. De oudste die we gezien hebben kwam uit 1889. En nog een platte auto verticaal ìn de rotsen gezien... Die schijnt een paar jaar geleden uit de bocht gevlogen te zijn en die is daar blijven hangen.
Om 1900 uur zouden we vertrekken naar Uyuni. Dat is Zuid Amerikaanse tijd. En dan bedoel ik niet het tijdsverschil maar eerder iets zoals het Brabantse kwartiertje. Dat is bij alles hier. Vertrekt de bus om die tijd? Kan zomaar een half uur later zijn. Kamer schoon om 1300? Dan is 1400 niks aparts hoor. Maar er zijn ook busbedrijven en hostels die zich er prima aan houden. Daar gaan we met onze Europese mentaliteit vanuit. Alhoewel wij ook steeds vaker zoiets hebben van 't is goed hoor. Jullie lamballen, wij ook dan. Maar je hoort ons niet klagen hoor. We vermaken ons prima, doen leuke dingen en soms doen we helemaal niets! Dus we houden het nog wel even vol hier in het (overwegend) zonnige en warme Zuid Amerika. En de locals hier vermaken zich ook met ons, of moet ik zeggen door ons. Op de een of andere manier vinden ze 2 van die Gringo's in korte broek met van die licht gekleurde melkflessen eronderuit toch een reden om ons al starend met de mond open aan te kijken en zolang mogelijk na te staren. En dan heb ik het nog niet gehad over die maat 47 ongeveer die in flip-flops (hele fijne Rick! en heb er al verscheidene bierflessen mee opengemaakt. Dat zorgt ook voor rare gezichten. THANX! ) met weer en wind rondlopen.
Terug naar het verhaal;
0500 ter plaatse. En we konden pas rond 1200 onze kamer in. Dan maar even rondgelopen in Uyuni. Er staat nog een groot, uit zout gehakt, Dakar beeld uit 2014. 'S avonds lekkere pizza gegeten bij Minuteman Pizza.

04 Februari

1030 vertrokken voor een trip over oa de zoutvlaktes. Bij het reisbureau hangt een lijst met wie er hoelaat vertrekt en waarheen. Heeeel veel Aziaten. Ze hebben er ook hier een blik van open getrokken. En er schijnt er een vertaald naar het NL Schoenenzuiger te heten. Misschien familie van Stofzuiger? We zaten met 7 toeristen in een 4x4 Toyota. Eerste stop was The Train Cemetery. Veel achtergelaten trein en treinstellen. Vet om te zien. Èn om op te klimmen natuurlijk. Opeens weet je het. Je word machinist. Dus ook nog even erin geklommen. Tsjoeetsjoeeeee. Door naar de zoutvlaktes. Wow. Gaaf. Lijkt wel gezichtsbedrog. Oneindig beeld. Moeilijk te omschrijven. Kijk maar even naar de foto's. Er was een nat en droog gedeelte. De eerste was echt net een spiegel en de tweede was heel mooi om foto's te maken zodat het lijkt dat iedereen uit een wijnfles springt. Leuk om te doen.
Mooie dag. En vanavond in de bus richting Sucre - Hostel Takubamba. De nacht van de aankomst al geboekt dus zodra we er zijn kunnen we (midden in de nacht) gelijk ons nestje in.

5 Februari

Vanochtend dus aangekomen in Sucre. Leuke stad. Veel te zien en te doen. Tour geboekt voor morgen om nog een stuk te gaan wandelen en een stukje van de Inca-trail te lopen.
Tijdens de tour komen we langs The Devils Throuth. (Schrijf ik het goed, de Duivels Keel/mond) Het is een rots in de vorm van een duivel met de waterval uit zijn mond. 1700 zijn we weer terug in Sucre en onze gids van vandaag komt zo onze bustickets brengen voor Potosi. In de tuin van het hostel een heerlijk avondeten gehad.

07 Februari

Op naar Potosi. Rond 1330 zouden we bij de busterminal moeten aankomen. De bus stopt ergens even bij een benzinestation en een paar schoolkinderen stappen uit. We zagen de stad liggen en volgens de Lonely Planet lag de terminal 2 km uit het centrum. Kon dus nog wel even duren. Duurt lang. We reden de stad weer uit en er werd een film gestart. Slecht teken. Dan begint er meestal een lang stuk van de reis. Wat nu? Flo vroeg aan een paar mensen achter ons waar de busterminal van Potosi was. Moeten jullie naar Potosi???? Dan hadden jullie er net uit gemoeten. Damn. Ik naar voren met ons ticket en na vertaling van een van de mensen die achter ons zaten zou er zometeen een stop komen waar we eruit konden en een taxi terug naar Potosi konden nemen. Die stop bij de pomp was dus de enige stop in Potosi. Dat die chauf dan even door de bus heen kwèèkt. Pik!
Wij dus even later de bus uit. Tassen eruit gehaald, onze redders nog even bedankt!
Daar stonden we dan. In de middle of nowhere... Het leek op een soort grenscontrole. De bewaking aldaar vond het nogal grappig dat wij, 2 gringos, uit de bus "gezet" werden. Flo legde uit wat er gebeurt was en hij zou ons vanuit zijn hokje helpen met het krijgen van een rit naar het centrum. Er reden dus geen taxi's of bussen daar. Een lulverhaal van die tweederangs chauf.
Uiteindelijk was er een hele aardige local die ons naar de terminal bracht. De echte Terminal. Ik vroeg wat de beste man wilde hebben voor de taxi rit en de man durfde eerst niks te vragen. Na aandringen zei hij 10 Bolivianos. Ik had een briefje van 20 bij en gaf hem dat en we hebben hem nogmaals bedankt. Topgozer. Op de terminal de tassen afgedropt bij een balie en tickets gekocht voor de reis naar La Paz. Deze vertrok om 2100. Volgende ochtend daar aangekomen. Weer terug in La Paz. We hadden een hostel gezien vlakbij de terminal en liepen daar naar binnen of we gebruik mochten maken van de douche en wifi. Dat was prima. Voor 30 Bolivianos pp was dat geregeld. Inclusief ontbijt en we konden meteen aanschuiven. Eten en op zoek naar onze volgende plek. Coroico misschien?

Foto's volgen wederom nog.